De diagnose en emoties

De meerderheid is niet echt voorbereid op dit nieuws. Het is mogelijk dat een hoop emoties op u afkomt en dat is niet meer dan normaal. Maar de ‘weg’ kan natuurlijk ook verschillen. Sommigen zullen alle hierna beschreven fasen mooi één na één doorlopen, terwijl het voor anderen misschien meer een verhaal wordt van vallen, opstaan, een stap achteruit zetten en toch weer doorgaan. Het is niet meer dan normaal dat dit proces niet voor iedereen even rechtlijnig zal verlopen …

Het nieuws komt misschien aan als een klap en u voelt zich verward. De feiten zijn voor u dan zo verpletterend dat u ze niet meteen kunt aanvaarden. Misschien ontkent u wat u zopas hebt gehoord of misschien wil u meteen elders aankloppen in de hoop dat men u daar iets anders zal vertellen.

Misschien wordt u door droefheid overvallen. Een kind hebben dat anders is, betekent soms ook dat u bepaalde verwachtingen en dromen die u tot dan koesterde zult moeten loslaten. Het is mogelijk dat die droefheid een tijdje aansleept. Maar verdriet is nog geen depressie.

Het verdriet kan ook plaatsmaken voor boosheid. Ook dat is een natuurlijke, normale en gezonde fase in dit verwerkingsproces. Het is een manier om de stress die u sinds de mededeling van de diagnose ervaart van u af te schudden. Die boosheid kan zich richten op mensen rondom u: uw kind, uw levensgezel … Vertel uzelf in dat geval dat autisme voor alle gezinsleden een pijnlijk gegeven is. U kunt ook boos worden op ouders van gewone kinderen. Soms wordt u gewoon woedend omdat autisme helemaal niet in het plaatje past dat u nu eenmaal voor ogen had.

U weigert misschien te geloven wat u en uw kind overkomt: het is voor u moeilijk om zaken in verband met de diagnose van uw kind zelfs maar te aanhoren. Oordeel vooral niet te hard over uzelf als u zo reageert. En probeer ook niet te vergeten dat diegenen die met u over het autisme van uw kind praten dit wel degelijk doen om u te helpen.

Het kan ook zijn dat u zich alleen en buitengesloten voelt. Die eenzaamheid kan het gevolg zijn van het feit dat u denkt dat u door die diagnose niet langer tijd hebt om met vrienden en familie door te brengen en als u dat toch doet krijgt u het gevoel dat ze u toch niet kunnen begrijpen en helpen. Blijf contact houden met uw vrienden en familie. Neem zelf initiatieven. Neem contact met hen om over uw problemen te praten. Het samenzijn met vrienden of familie mag natuurlijk ook louter ontspannend zijn en voor wat verstrooiing zorgen.

Blijf geloven in uw kind en blijf overtuigd dat het ondanks zijn handicap mogelijkheden heeft die zeker de moeite waard zijn om ze verder te ontwikkelen. Dat geloof in uw kind en de vooruitgang dat het kan boeken zullen u de energie geven om de strijd aan te gaan. Maar u kunt dit niet alleen. De omgeving speelt hierin een doorslaggevende rol. Er moet hulp komen in allerlei vormen en uit allerlei hoeken.

Al die emoties zijn moeilijk, ze lijken u misschien zelfs onoverwinnelijk. Getuigenissen van ouders geven evenwel een genuanceerder beeld. Men kan immers aan de eigen weg timmeren en aan de toekomst van uw kind, zich reorganiseren, zich aanpassen, … Veel informatie vergaren over de handicap kan u hierbij helpen.