2 April 2013
Wereld Autisme Dag

Die dag zal me echt voor altijd bij blijven.
Ik heb mij ontfermd over een kleine jongen, Nathan, die in juni zeven wordt.
Nathan is schattig en erg aanhalig. Spreken doet hij niet, maar volgens mij weet hij wel wat hij wil :-) Hij heeft de ziel van een jongentje van drie, maar hij kan leren als een zevenjarige wat vrij verrassend is.
Hij gaat onbevreesd naar het zwembad, maar kan zich niet zelfstandig aankleden.
Hij gaat alleen naar het toilet, maar weet niet wanneer hij moet gaan.
Hij stapt heel goed maar wordt graag gedragen ...
Aan het begin van de dag was ik vrij onhandig, omdat ik niet wist hoe ik moest reageren. Ik voelde mij onwetend in die onbekende wereld.
En toen zei ik tot mezelf: "waarom niet op dezelfde manier reageren als ik met mijn kinderen doe?" Dit is immers een kind als een ander, niet meer, niet minder. Met zijn stemmingswisselingen, zijn verlangens, zijn schrikbeelden, zijn twijfels ...
Ik voelde een grote leegte op het einde van de dag toen Nathan wegging zonder zelfs maar afscheid te nemen en ik vind het jammer dat zijn grote ogen nooit recht in de mijne hebben gekeken.

Ik heb van deze speciale dag genoten en was ’s avonds ook wel behoorlijk moe. Ik ben dan ook 12 uur met Roos op stap geweest, één van de achterkleinkinderen van mijn schoonmoeder.
Joke, mijn dochter, heeft 2 schaapjes, Wolleke en Bolleke. De omheining van de weide was op sommige plaatsten aan herstelling toe en de schaapstal diende dringend uitgemest en schoongemaakt te worden. Bij deze klusjes heeft Roos graag en goed geholpen. De schapen voederen vond ze ook heel leuk. Tussendoor speelden Roos en ik ook nog spelletjes met Boris de hond. De VTM ploeg is tijdens deze activiteiten een reportage komen maken van deze ‘speciale dag’. Roos is er heel fier over. De mooie reportage kan je hier bekijken.

Na de middag zijn we met de hond Boris gaan wandelen. Om vier uur hebben we samen met de opa en oma van Roos, mijn vrouw en dochter pannenkoeken gegeten. Om achteraf met z’n allen te gaan bowlen. Dat vindt Roos heel leuk en ze begon de avond alvast met een STRIKE! De toon was gezet.

Met een goed gevoel hebben we afscheid genomen. Dag Roos, tot de volgende keer!

Ik leerde schitterende mensen met een rijk innerlijke wereld kennen die mij meer gaven dan ik hen kon geven. Het was een dag vol uitwisselingen die mijn ogen hebben geopend en me vertelden dat je elk moment ten volle moet beleven. Ik kreeg een levensles van Pierre, Julien, Adrien, Cédric, Anas, Emeline, ... ik hoop dat ik opnieuw zo'n dag mag beleven en niet blijf zitten met een gevoel van 'En wat nu?' want ik leerde echte mensen kennen en geen autisten.

2 april is een dag die zonder enige moeite een diepe indruk heeft nagelaten. Het was een beetje te vergelijken met een avontuur: wat angst voor het onbekende, veel nieuwe ervaringen, een gezonde dosis humor en pareltjes van mensen. Het gevoel nadien is er een van bewondering voor diegene die begeleiden, de ouders en de bewoners.

Conclusie van de dag: een andere, bewustere kijk op autisme, de verscheidenheid ervan en ook een portie zelfreflectie. De overtuigingen die we hebben en waarmee we denken goed te doen, werken niet altijd. Een andere kijk is nodig. We moeten eens meer proberen de wereld door hun ogen te bekijken en geen schrik van hen hebben. Ook de humor, het contact wanneer je er moeite voor doet, de slimmigheid en de vreugde van sommige bewoners blijven bij. Op bepaalde momenten is er ook hartpijn wanneer je de onmacht, agressie en pijn van enkelen ziet. Een dag als deze plaatst de beslommeringen van elke dag in perspectief.

Hoe gaat het nu met hen? Zijn ze weer naar de markt? Hoe gaat het verder? Ik stuur ze zeker een kaartje en ik heb ook wel zin om eens binnen te springen om gedag te zeggen. Sowieso volgend jaar doe ik weer mee!

Het is waar dat er aanvankelijk veel vragen rijzen, maar van bij het eerste contact was het ijs snel gebroken en hebben we samen eenvoudige en rijke momenten gedeeld met Cédric, Pierre, Anas, Jonathan, Emeline, Julien en Adrien.

Die dag gaf me volop verse zuurstof. De glimlach van die jongeren, maar ook van hun ouders blijft me bij in mijn hoofd en in mijn hart!