Autisme en ouders

Welkom in Nederland

Als je een baby verwacht, kan je dat vergelijken met het voorbereiden van een geweldige reis. Een reis naar Italië. Je koopt een lading reisgidsen en maakt prachtige plannen: het Colosseum, de David van Michelangelo, de gondels in Venetië… Je leert ook snel een paar makkelijke Italiaanse zinnetjes. Erg spannend allemaal.

Na maanden vol spanning komt eindelijk de grote dag. Je pakt je koffers en je vertrekt. Enkele uren later landt het vliegtuig. De stewardess komt binnen en zegt: 'Welkom in Nederland'.

'Nederland?!?', roep je, 'wat bedoel je met Nederland? Ik had geboekt voor Italië! Ik hoor in Italië te zijn. Mijn hele leven droom ik al van Italië!'. Maar er is een wijziging in het vluchtschema gekomen. Ze zijn in Nederland geland en daar moet je blijven.

Gelukkig hebben ze je niet naar een enge, verschrikkelijke, vieze plek met hongersnood en ziektes gebracht. Het is gewoon een andere plek.

Nu moet je dus nieuwe reisgidsen gaan halen. Je moet een nieuwe taal leren. En je leert een nieuwe groep mensen kennen die je anders nooit had ontmoet. Het is gewoon een andere plek. Beetje trager dan Italië, niet zo extravagant. Maar als je er een tijdje bent en je bent op adem gekomen, begin je rond te kijken. En je ziet ineens dat Nederland windmolens heeft en tulpen. Nederland heeft zelfs Rembrandts.

Maar iedereen die je tegenkomt, is druk bezig met reizen van en naar Italië. Bovendien scheppen ze op over de prachtige tijd die ze daar hebben gehad.
En de rest van je leven zal je zeggen: 'Ja, dat was ook mijn eindbestemming. Dat was het plan'.

En die pijn zal nooit, nooit meer weggaan. Want het verlies van die droom is een groot verlies. Maar indien je de rest van je leven blijft rouwen om het feit dat je niet in Italië terechtkwam, zal je jezelf nooit de kans geven om te genieten van het hele speciale, liefdevolle Nederland.

Vrij naar 'Welcome to Holland' door Emily Perl Kingsley